Kurs zimowy turystyki wysokogórskiej cz.1

Praktycznie od samego początku, gdy tylko przyszło nam do głowy, żeby pchać się na najwyższy szczyt Europy(przynajmniej według tego, czego uczą nas w szkołach), planowaliśmy wziąć udział i oczywiście ukończyć, kurs zimowy turystyki wysokogórskiej, który odbywał się w Tatrach. Jak pamiętacie, wybieraliśmy się tam od dawna, jednak przez szereg nieszczęśliwych(a może szczęśliwych?), zbiegów okoliczności, tak się dziwnie ułożyło, że nasza pierwsza wspólna wizyta, w tym miejscu, miała mieć miejsce właśnie na kursie. Wyprawa na Grzesia skończyła się awarią samochodu, więc już w sobotę starałem się przygotować swój pojazd możliwie jak najlepiej, żeby tym razem nie zniszczył nam planów, teraz było by to jeszcze bardziej bolesne. Na szczęście, naprawa była śmiesznie tania, zainwestowałem nawet w nowe wycieraczki i pół bagażnika płynu do spryskiwaczy, wcześniej wymieniałem akumulator, już nic nie może na przeszkodzić. No prawie nic 🙁 . W piątek, gdy dogadywałem z Olą szczegóły dotyczące wyjazdu, skarżyła się, że czuje jak ją powoli łapie przeziębienie. Niestety miała gorączkę i czuła się fatalnie, widać z Tatrami związane jest jakieś przekleństwo. Rose jest jednak bardzo twardą osobą i mimo trudności nie zrezygnowała z wyjazdu. Umówiliśmy się, podobnie jak tydzień temu, na 5 rano, żeby uniknąć pecha, zmieniłem trochę godzinę na 5 10, lepiej nie powtarzać nieudanego scenariusza.

dc8

Pakowanie zajęło znacznie więcej czasu niż normalnie, trzeba było zabrać mnóstwo rzeczy, których nie zabieramy na jednodniowe wycieczki. Przykładowo śpiwór, menażkę, dużo jedzenia, nieco wody, no i sprzęt wysokogórski(ten, który już mam, resztę pożyczę na miejscu). Po zapakowaniu plecaka, okazało się, że jestem w tym bardzo kiepski, bagaż wyglądał fatalnie, najważniejsze to zmieścić wszystko. Z ciekawości stanąłem na wadze, na plecach miałem prawie dokładnie 20 kg. Takiej wagi mogę się spodziewać w drodze na Blanca, także będzie to kolejny test, czy dam radę. Zatankowałem dzień wcześniej, umyłem szyby i światła, samochód jeszcze nie był w myjni odkąd go kupiłem, nie ma sensu tego robić, jak ma się zaraz ubrudzić, prawda? Poczekam z tym na wiosnę. Podjechałem pod mieszkanie Oli, twierdziła, że ma bardzo ciężki plecak, gdy go wziąłem do rąk, prawie wyskoczyły mi barki, ważył maksymalnie połowę tego co mój(a podobno kobiety biorą zawsze za dużo rzeczy). Zapakowaliśmy wszystko do samochodu, plecaki siedziały na tylnym siedzeniu(w bagażniku jest płyn do spryskiwaczy :)), całą drogę miałem wrażenie, że jakiś gość za mną jest i jeszcze mi zasłania widok. Wiedząc o stanie zdrowia Rose, wziąłem z domu kocyk, którym mogłaby się przykryć, skorzystała z tego natychmiast, podkręciłem jeszcze nieco ogrzewanie i ruszyliśmy w kierunku przygody.

dc9

Pod drodze do Zakopanego, zatrzymaliśmy się na chwilę na stacji, Ola kupiła sobie jakieś tabletki i chusteczki. Jedną z największych głupot wyjazdu było nie zabranie ze sobą żadnych lekarstw, będzie to nauczka na przyszłość i już zanotowałem kolejny punk w moich wyprawowych notatkach. Do celu udało nam się dotrzeć dość szybko, chwilę zajęło nam znalezienie odpowiedniego miejsca parkingowego, na szczęście Rose dobrze znała okolicę i zatrzymaliśmy się w logistycznie bardzo dobrej lokalizacji. Przywdzialiśmy ciężkie buty, zarzuciliśmy plecaki i ruszyliśmy w drogę. Dość szybko udało nam się pokonać asfaltową trasę i zaczęliśmy górską wędrówkę. Ola bardzo nie lubi niebieskiego szlaku, podobnie jak ja nie lubię wejścia asfaltową drogą prowadzącą do Morskiego Oka, poszliśmy więc przez Jaworzynkę, żółtym. Niestety choroba Rose szybo dała o sobie znać i z minuty na minutę wysysała z niej resztkę energii. Ola bardzo męczyła się na podejściu a ja zastanawiałem się jak mogę jej pomóc, starałem się zabrać jakieś ciężary z jej plecaka, niestety nie nosiła, żadnych kettli, zresztą jest bardzo uparta i samodzielna, nie chce, żeby ją wyręczać. Ma psychikę wojownika i to jest dla mnie imponujące, u kobiet to naprawdę rzadkość. Przed rozpoczęciem bardzo stromego podejścia zrobiliśmy sobie przerwę, Ola pożywiła się bananem, celem dodania jej energii poczęstowałem ją snickersem. Ja tymczasem poszedłem produkować żółty śnieg:). Udzielił mi się nastrój zbliżających się walentynek i namalowałem na śniegu serce. Wracając z krzaków pośliznąłem się na lodzie, który bardzo sprytnie schował się pod cienką warstwą puchu i wtedy po raz pierwszy przywaliłem kolanem w coś twardego, lód albo kamień. Rozmasowałem ból i liczyłem na to, że moja towarzyszka nie widziała jaka ze mnie łajza. Zaczęło się podejście, pomimo utrudnień Ola dała radę, tempo nie było zawrotne, jednak i tak mijaliśmy po drodze turystów. Jeśli chodzi o czas, mieliśmy lekki zapas, szkolenie miało się zacząć o 10, wyjazd zaplanowałem tak, aby na miejscu być koło 9. W normalnych warunkach Rose zasuwała by, po śnieżno-kamiennych schodach szlaku, jak dyliżans, niestety choroba wyraźnie ją osłabiła. Po drodze w kilku miejscach bywało bardzo ślisko, momentami zastanawiałem się czy raki nie są dobrym pomysłem, na szczęście udawało się jakoś przekroczyć lodowe przeszkody i powoli zbliżaliśmy się do celu. Ola znalazła skrót, którym oczywiście podążyliśmy, niestety okazał się niezbyt szczęśliwy. Kolejny raz pośliznąłem się na lodzie i znowu przyłożyłem o coś kolanem. Teraz na tyle skutecznie, że staw ten bolał mnie już do samego końca kursu i w zasadzie dalej trochę boli. Widocznie Rose chciała wyrównać nam nieco szanse i dlatego zaprowadziła mnie na minę :). Po nieco dłuższym czasie niż zakładałem, ale jak mawia moja znajoma, niczego w życiu nie należy zakładać, około godziny 9 30 dotarliśmy do Betlejemki. Po drodze zostałem jeszcze przejechany przez narciarza, a po za tym w zasadzie nie stało się nic ciekawego.

12696258_10201440599172478_737254892_n

W Betlejemce przywitał nas Adrian, uregulowaliśmy płatności za kurs oraz noclegi, mogliśmy powoli się zakwaterować. Spytałem ile osób jest na kursie i ku mojemu zaskoczeniu aż 20, Ola się ze mnie śmiała, bo w samochodzie obawiałem się, że będziemy sami. Bardzo ciężko było znaleźć wolne łóżko, jednak tym razem dopisało nam szczęście. Wypatrzyłem dwa obok siebie, nieco wyizolowane, mieliśmy swoją spokojną norę. Przez kilku spóźnialskich, termin rozpoczęcia szkolenia nieco się przesunął, co mnie nieco zdenerwowało, bo ja żeby zdążyć wstawałem o 4 rano, a teraz czekam na kogoś kto nie może się zebrać. Z drugiej jednak strony myślę, że Oli przydała się chwila odpoczynku, mi pewnie też. Pobraliśmy sprzęt, okazało się, że poza lawinowym ABC(detektor, sonda, łopata) to w zasadzie potrzebowaliśmy tylko czekanów i zestawu karabinków. Rozpakowaliśmy się, wypiliśmy ciepłą herbatę i czekaliśmy.

dc10

Po pewnym czasie przyszli instruktorzy, na początku dopasowywaliśmy raki to butów, mieliśmy to już wcześniej przygotowane oraz przymierzaliśmy uprzęże, tutaj też byliśmy do przodu, gdyż mieliśmy swoje dawno sprawdzone. Nauczono nas jak zakładać i przede wszystkim włączać detektory lawinowe, ubraliśmy się i ruszyliśmy w góry zabierając ze sobą, tym razem, tylko lawinowe ABC i czekany.

Po jakiś 20, może 30 minutach spokojnej wycieczki, dotarliśmy w okolicę wyciągu narciarskiego, gdzie instruktorzy na dobrze sobie znanym, dość stromym stoku mogli nam pokazać w jaki sposób hamować czekanem. Na początku pozjeżdżaliśmy trochę na tyłkach zwalniając tylko grotem czekanów. Chodziło o to, żeby trochę zsunąć i ubić śnieg co pozwoli osiągnąć większą szybkość potrzebną do następnych ćwiczeń. Technika dupozjazdu pozwala też zimą na bardziej leniwe pokonywanie trasy przy schodzeniu z góry. Następnie ćwiczyliśmy po kolei hamowanie w sytuacji gdy: spadamy na plecach nogami w dół, spadamy na brzuchu głową w dól oraz spadamy na plecach głową w dół. Oli wychodziło wszystko bardzo dobrze, w zasadzie prawie tak jak pokazywali instruktorzy, miała tylko problem z tym, że podejście pod stok było bardzo strome, a jak wiadomo miała problem z wydolnością oddechową przez przeziębienie, męczyła się biedna dziewczyna, zrobiła więc mniej powtórzeń, ale nie ma się co martwic poćwiczymy to jeszcze nie raz sami. Mi wychodziło to średnio, zwłaszcza, zjazd głową w dół na plecach, będę musiał powyrabiać jeszcze odpowiednie odruchy. Uczyliśmy się jeszcze hamować bez czekanów, tutaj jednak trzeba uważać w przypadku posiadania raków. Jak wspominali instruktorzy, jak mamy raki to musimy mieć czekan, jak gubimy czekan to mamy problem, więc lepiej nie gubić. Po ćwiczeniach na stoku, przedstawiono nam sposób używania detektorów lawinowych, sond oraz łopaty śnieżnej. Poszukiwanie ofiar lawiny jest dość trudne i nie sądzę, żebym sobie z tym poradził po tak krótkim wykładzie. Większości osób szybko zaczęło się robić zimno i kręcili się w kółko niespecjalnie słuchając instruktorów. Ola wydeptała w okół siebie dołek, mi natomiast było dziwnie ciepło.

dc11

Po wprowadzeniu w tematykę lawin wracaliśmy już do schroniska, odbiliśmy jeszcze do Murowańca na obiad i długo oczekiwane, grzane piwo. Następne zajęcia miały się odbyć o 19. Obiad był całkiem smaczny, piwo również, towarzystwo wspaniałe, z żalem wracałem do Betlejemki. Zaraz po przyjściu postanowiłem się wykąpać, woda była strasznie zimna i już wiem czemu, pomimo znacznej ilość kursantów, do prysznica nie było żadnej kolejki. Po umyciu się i przebraniu ubrań, szybko przekonaliśmy się o tym, że trzeba było jednak zabrać ze sobą jakieś karty, robiło się dość nudno, na szczęście nie widzieliśmy się 10 lat i było o czym rozmawiać. Ola miała problem z mówieniem, chrypka i choroba jej to znacznie utrudniały. Widać było, jak bardzo się męczy, a ja męczyłem się tym, że nie mam jej jak pomóc. Jedyne co mogłem zrobić to zaparzyć ciepłą herbatę. I tak dymałem co jakiś czas, a w zasadzie chciałem dymać, moja partnerka nie chciała pić za bardzo, co niestety doprowadza do odwodnienia. Gdyby Rose była zdrowa, pewnie wyszlibyśmy na zewnątrz pospacerować nocą obserwując gwiazdy, samemu mi się nie chciało. Na szczęście, jednym z powodów dużej wagi mojego plecaka, były piwa które ze sobą przyniosłem. Mogliśmy zatem nieco umilić sobie czas złotym trunkiem.

dc12

W końcu zaczęła się prezentacja, na której nie dowiedziałem się niczego nowego. Wykład dotyczył sprzętu górskiego. Na początku instruktor opowiadał co należy na siebie ubrać w góry. Później nieco o sprzęcie. Jeśli ktoś interesuje się górami, a tym bardziej wyprawą w góry wysokie od bardzo dawna, to powinien mieć to wszystko w jednym palcu. Po raz kolejny okazało się, że nasza łóżkowa jama znajduje się w idealnym miejscu, gdyż wykład odbywał się zaraz obok nas i mogliśmy sobie leżeć słuchając prowadzącego. Powinni coś takiego wprowadzić na uczelniach, może przez pięć lat byłbym na większej ilości wykładów niż 3. Po wykładzie, jakieś 10 minut uczyliśmy się wiązać węzły, zjedliśmy szybką kolacje i w zasadzie od razu poszliśmy spać.

12696113_10201440598492461_679178605_n

Podsumowując pierwszy dzień w Tatrach muszę zwrócić uwagę na kilka rzeczy. Nigdy wcześniej nie używałem kijków nordic walking, przyznam że jest to bardzo wygodne i teraz na pewno, na zimowe wędrówki, będę je brał ze sobą, dużo pomagają, zwłaszcza przy silnym wietrze i dużym nachyleniu. Do kursu nie są wymagane, ale przydatne, w praktyce polecam je brać, nie wyobrażam sobie szkolenia bez nich, było by bardzo ciężko, każdy je miał. Druga sprawa to nocleg, w Betlejemce warunki są raczej spartańskie, mi się tam podobało, bo przypominało mi to obozy sportowe, ale wydaje mi się, że warto dopłacić nieco więcej i nocować w Murowańcu. Trzeba zabierać ze sobą lekarstwa, chociaż aspirynę, jesteśmy w zimie w górach, o przeziębienie bardzo łatwo. Myślę też, że dobrze mieć swój sprzęt, Betlejemka posiada dobrze wyposażony magazyn, ale raki, uprząż czekan, kask, spokojnie można mieć swoje, idziemy przecież na ten kurs z myślą o chodzeniu po górach w sytuacjach kiedy będzie niezbędny, a jak wiadomo najlepiej uczyć się na swoim. Jeżeli już zdecydujemy się na nocleg w Betlejemce, to lepiej przyjść jak najwcześniej, nam udało się z dobrymi miejscami, ale niektórzy musieli spać na materacach na strychu. Przydaje się też własny śpiwór, momentami jest bardzo zimno.

Kurs trwał 4 dni, ze względu na dużą ilość materiału postanowiłem podzielić opis na kilka części. Każdy kolejny dzień był ciekawszy, także czekajcie :).

Pozdrawiam,

Ten, który to napisał.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Inne i oznaczony tagami , , , , , , , , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *